FENDAS

ANTOLOXíA DE FENDAS

Fonda é a fenda,

a ferida é fonda.

Fonda é a fenda

que a fera fende.

A fera que fere afonda na ialma,

no sangue, labra, callado, con saña.

iQue labre, que fira, que afonde, que fenda!

Paga a pena a vida se esconde, antre as penas, a senda.

O camiño seguimos de espiñas cuberto.

Cá carne ferida

cá ialma fendida

cá fronte labrada.

A fera está dentro,

a fera está fora.

A fera, ó ferirnos,

fírenos de vida.

A ferida é fonda

moi fonda é a fenda,

sobre tanto sulco,

con tan grande fera,

e con tanta dor

custa anda-Ia senda.

Feridos de Amor,

Fendidos de Morte,

Labrados de espanto

de soidades sangue,

de distancias pranto,

Seguimos vivindo,

seguimos penando,

seguimos gozando,

masocas do aire,

da vida drogados,

termando entre os xeos.

Xeos que serán

auga no verán:

Da lonxana ausencia

amizade virá.

Do sangue do amor,

Amor xurdirá.

Tras da pena da morte,

os fillos virán.

Das fendas, da dor,

cando a fera deixe a presa

ferida no campo vermello de sangue,

sobre o campo verde ergueráse a mesma

e será distinta, máis forte, máis sabia e mellor:

ergueráse axiña

un alma altiva,

dorida e contenta.

Será un alma amiga,

será un alma amante,

¡será un alma viva!