HOMENAXE A UNHA SOBREIRA
Centenaria sobreira,
qué vergoña ser home,
ser persoa qué noxo,
xa que de home foron
os ollos que che viron mesa,
os cartos que che mercaron,
as mans que che foron feras,
a pólvora cá que che
voaron...
QUE NON VIRON AS TÚAS
FOLLAS,
CEGOS ERAN,
NON DURMIRON Á TÚA
SOMBRA,
PARVOS ERAN,
NIN SOÑARON COAS TÚAS
POMBAS,
SOBREIRA...
Centenaria sobreira,
xa non terás máis niños,
xa non darás máis landras,
xa non cairán máis follas
ó chan dende as túas polas,
e arredor do teu cepo,
no lugar onde te alzabas,
xa non haberá o mesmo chan,
nin correrá o paspallás,
nin o moucho collerá
ratos dende o teu lar.
Agora no teu toro
dun rico té-lo xantar.
As túas polas, fortes
brazos,
patas dunha mesa son.
QUE NON TOCARON AS
CASCOIRAS,
TOLOS ERAN,
NEN SENTIRON A TÚA
ALMA,
XELOS ERAN.
QUE NON VIRON UNHA
ARBRE ENRIBA,
SOBREIRA...
Centenaria sobreira,
amiga árbore, da cobiza
derrubada:
que a túa morte non sexa
vana
nós queremos,
queremos que sexa fértil
e prometemos
moitas veces renascerte,
duascentas veces prantarte,
para que a túa enxebre alma
atope sosego e volva
E MEDRE MULTIPLICADA
DUASCENTAS VECES
ENRIBA,
DOUSCENTOS ANOS ALZADA,
XA NUNCA MÁIS ABATIDA,
XA NUNCA MÁIS DERRUBADA
