Centenaria sobreira,
qué vergoña ser home,
ser persoa qué noxo,
xa que de home foron
os ollos que che viron mesa,
os cartos que che mercaron,
as mans que se foron feras,
a pólvora có que che voaron.
Que non viron as túas follas,
cegos eran.
Nin soñaron as túas pombas,
parvos eran.
Que non pensaron á túa sombra,
sobreira...
Centenaria sobreira,
xa non terás máis landras,
xa non cairán máis follas
ó chan dende as túas polas,
e arredor do teu sitio,
no lugar onde te alzabas,
xa non haberá o mesmo chan
nen correrá o paspallás
nen o moucho collerá
ratos dende o teu lar.
Agora no teu toro
dun rico té-lo xantar.
As túas polas, fortes brazos,
patas dunha mesa son.
Que non viron as cascoiras,
cegos eran.
Nin viron a túa alma,
xeos eran.
Que non viron unha arbre enriba,
sobreira...
Centenaria sobreira,
amiga árbore, da cobiza derrubada:
que a túa morte non sexa en van
nós queremos.
Queremos que sexa fértir
e prometemos
moitas veces renascerte,
duascentas veces prantarte,
pra que a túa enxebre alma
atope sosego e volva
e medre multiplicada
duascentas veces arriba
douscentos anos alzada,
xa nunca máis derrubada,
xa nunca más abatida.
No hay comentarios:
Publicar un comentario