Así que fun ápraia ve-las gaivotas.
Resulta que las gaviotas también están orgullosas de ser gallegas, en el sentido menos peyorativo del adjetivo, pero a diferencia de los gallego bípedos, las pobriñas non saben falar galego, según decía Castelao, que tódolos cans falan un idioma...
Resulta que las gaviotas también están orgullosas de ser gallegas, en el sentido menos peyorativo del adjetivo, pero a diferencia de los gallego bípedos, las pobriñas non saben falar galego, según decía Castelao, que tódolos cans falan un idioma...
pero eu non estoy dacordo con esa teoría,,, para min (e básome en algúns experimentos dos que teño noticias vagas, e máis na miña intuición naturalista) que incluso as gaivotas, de comportamento tan ríxidamente innato o seu, deben ter expresións, sináis, graznidos e temperamento peculiar e distinto dúns países a outros, sempre dentro dun esquema xeneral común. Vamos, coma nós, porque estou seguro de que se os non galegofalantes chegaron ata eiquí, seguro que o seu esquema lingüistico permítelles coller o significado do texto. Home, aos chineses igual non, pero é que tampoco somos gaivotiñas...
Por certo, se aínda non tedes leído XOÁN SALVADOR GAIVOTA e seguides vivos, estades a tempo...hai dous libros de obrigada lectura antes de marcharse, ése e máis PLATERO Y YO.
Pero a lo que iba: que vos quería dicir que vos deades unha volta por esta páxina do ORGULLO GALEGO (pinchade no orgullo mesmo).
Como me gusta el mar, el bullicio de las gaviotas el olor a sal...
ResponderEliminarSaludos