¿Qué din os rumorosos
na costa verdecente
ao raio transparente
do prácido luar?
¿Qué din as altas copas
de escuro arume arpado
co seu ben compasado
monótono fungar?
Do teu verdor cinguido
e de benignos astros
confín dos verdes castros
e valeroso chan,
non des a esquecemento
da inxuria o rudo encono;
desperta do teu sono
fogar de Breogán.
Os bos e xenerosos
a nosa voz entenden
e con arroubo atenden
o noso ronco son,
mais sóo os iñorantes
e féridos e duros,
imbéciles e escuros
non nos entenden, non.
Os tempos son chegados
dos bardos das edades
que as vosas vaguedades
cumprido fin terán;
pois, donde quer, xigante
a nosa voz pregoa
a redenzón da boa
nazón de Breogán.
dos bardos das edades
que as vosas vaguedades
cumprido fin terán;
pois, donde quer, xigante
a nosa voz pregoa
a redenzón da boa
nazón de Breogán.
Autora da letra: EDUARDO PONDAL (Os Pinos)
Mecachis, me lo temía: Esta entrada me ha costado cara: he perdido un seguidor.
ResponderEliminarPero no voy a ponerme a averiguar cual, por no sufrir más.
No somos nada.
AMADO
Venga seamos incorrectos, otros seguidores vendrán que bueno te harán; pero tú crees que alguien se siente orgulloso, en publico, de ser algo... Si eres algo siempre encuentras alguien distinto criticando. En estos tiempos que corren no se puede ser otra cosa mas que anónimo...
ResponderEliminarSaludos