RESPUESTA INDIA

Carta de Seattle, xefe da tribu Suwamish ó presidente dos Estados Unidos, Mr. Franklin Pierce, o ano 1855, como resposta a súa oferta de compra das tierras Suwamish O gran caudillo de Washington ordenou facernos saber que nos quere merca-las terras. O gran caudillo mandóunos tamén verbas de amizade e de boa vontade. Apreciamos moito esta delicadeza xa que coñecemos a pouca necesidade que ten da nosa amizade. Queremos considerar o seu ofrecemento, pois sabemos que si non o facemos, poden vir os homes de pel branca a tomarnos as terras coas armas . Que o gran caudillo de Washington confíe na palabra do líder Seattle coa mesma certidume que agarda á volta das estacións. As miñas verbas son inmutables como estrelas.

¿Como podedes comprar ou vender o ceo ou a calor da terra? Faíxenos estrana esta idea. Non son nosos o frescor do aire nin os reflexos da auga. ¿Cómo poderían ser comprados? Decidirémolo máis adiante. Teríades que saber que o meu pobo ten por sagrado cada curruncho desta terra. A folla resplandecente; a areosa praia; a néboa dentro da fraga; o claro entre as polas e o zumbido do insecto son experiencias sagradas e memorias do meu pobo. A sabia que sube polas árbores leva lembranzas do home de pel roxa.

Os mortos do home de pel branca esquecen a súa terra cando comenzan a viaxe en medio das estrelas. Os nosos nunca se alonxan da terra, que é a nai. Somos un anaco desta terra; estamos feitos dunha parte dela. A flor que arrescende, o cervo, o cabalo, a águia maxestuosa: todos son nosos irmáns. As rocas dos cumes, o zume da herba fresca, o calor da pel do poldro: todo pertence á nosa familia.

Por iso, cando o gran caudillo de Washington manda dicirnos que nos quere compra-las terras é moitísimo o que nos pide. O gran caudillo quere darnos un lugar pra que vivamos todos xuntos. El fará de pai e nos seremos os seus fillos. Temos que meditar o seu ofrecemento. Non é nada doado xa que as terras son sagradas. A auga dos nosos ríos e pantanos non é só auga, tamén é o sangue dos nosos antergos. Si vendemos as terras, faría falla que lembrárades que son sagradas e teríades que aprender ós vosos fillos que os reflexos misteriosos das augas claras dos lagos narran feitos da vida do meu pobo. O murmurio da auga é a voz do pai do meu pai.

Os ríos son irmáns nosos, xa que nos libran da sede. Os ríos arrastran as nosas canoas e nos dan os seus peixes. Si vendemos as nosas terras, teríades que lembrar e aprender ós vosos fillos que os ríos son irmáns nosos e tamén vosos. Teríades que trata-los có voso corazón

Sabemos ben que o home de pel branca non pode entender a nosa maneira de ser. Tanto lle ten un anaco de terra coma outro, xa que é coma un estrano que chega de noite a arrincar da terra todo o que precisa. Non ve a terra coma unha irmán, vena máis ben coma unha inemiga. Cando a fai súa, a menospreza e segue camiñando. Deixa atrás as sepulturas dos seus pais e non semella que iso lle doa. Non lle doe arrrinca-la terra dos seus fillos.

Esquece a tumba do seu pai e os dereitos dos seus fillos. Trata a nai terra e o irmán ceo como si fosen cousas que se mercan e se venden; como se fosen animais ou colares. A súa fame insaciable devorara-la terra e detrás deixará un deserto.

Non podo comprendelo. Nós somos dunha maneira de ser moi diferente. As vosas cidades fan dano ós ollos do home de pel roxa. É posible que sexa porque o home de pel roxa é salvaxe e non pode entende-las cousas. Non hai ningún lugar tranquilo nas ciudades do home de pel branca; ningún lugar onde se poida escoitar na primaveira o despregue das follas, o movemento das ás dun insecto

Pode que me parezca a min xa que son un salvaxe e non comprendo ben as cousas. O ruido da cidade é un insulto para o oido. E eu pregunto: ¿qué xeito de vida ten o home cando non é quen de escoitar o grito solitario dunha garza ou a discusión nocturna das rás dunha poza? Son un home de pel roxa e nono podo entender

.. Os indios gustamos do lixeiro murmullo do vento fregando a cara do lago e o seu olor despois da choiva de mediodía, có súa peculiar arrescendo

O home de pel roxa é coñecedor do valor inapreciable do aire xa que tódalas cousas respiran o seu alento: o animal, a árbore, o home. Pero semella que o home de pel branca non sinte o aire que respira. Coma un home que fai días que agoniza, non é quen de sentir-la peste.

Si vendemos as nosas terras, teríades que deixalas en paz e que continuasen sagradas para que fosen un lugar no que tamén o home de pel branca poidese saborea-lo vento doce polas froles da pradeira.

Queremos considerar a vosa oferta de comprarnos as terras. Si decidísemos aceptalo teréi que poñer unha condición: que o home de pel branca mire ós animais desta terra coma irmáns.

Son salvaxe, pero coido que ten que ser así. Vín búfalos a miles pudríndose abandoados nas pradeiras; o home de pel branca disparáballes dende un cabalo de lume sin paralo. Eu son salvaxe e non entendo por qué o cabalo de lume vale máis que o búfalo, xa que nós matamos sóa cambio da nosa vida. ¿Qué pode se-lo home se animais? Se tódolos animais desaparecesen , o home tería que morrer con gran soedade de espíritu. Porque todo o que lles pasa ós animais, ben pronto lles pasará tamén ó home. Tódalas cousas estan ligadas entre sí.

Faría falla que aprendésedes os vosos fillos que o chan que pisan son as cinzas dos abós. Respetarán a terra se lles decides que está chea da vida dos antergos. Fai falla que os vosos fillos o saiban, igual que os nosos, que a terra é a nai de todos nós. Que calquer estrago causado á terra sófreno os fillos. O home que cuspe a terra, a sí mismo se está escupindo

Dunha cousa estamos seguros: a terra non pertence ó home; é o home o que pertence á terra. O home non tece a rede que é a vida, só é un fillo. O sofrimento da terra convírtese á forza en sofrimento para os seus fillos. Estamos seguros disto. Tódalas cousas estan ligadas coma a sangue dunha mesma familia.

Nin o home de pel branca, que ten amizade con Deus e se pasea e lle fala, non pode escapar deste destino noso común. É posible que sexa certo que somos irmáns. Xa o veremos. Sabemos unha cousa da que se cadra vos decataredes máis adiante: que o noso Deus é o mesmo que o voso. Pensades que quizáis tendes poder por riba de Él e o mesmo tempo querédelo ter sobre tódalas terras, pero non o podedes ter. O Deus de tódolos homes compadécese igual dos de pel branca que dos de pel roxa. Esta terra é apreciada polo seu Criador e estragala sería una grave afrenta. Os homes de pel branca tamén sucumbirán e seguramente antes que o resto das tribus. Se lixades a vosa cama, calquera noite morreredes sofocados polos vosos propios delitos. Pero veredes a luz cando chegue a hora final e comprenderedes que Deus levouvos a estas terras e que permitiu o seu dominio e a a dominación do home de pel roxa con algún propósito especial. Este destino é en verdade un misterio, porque non podemos comprender que pasará cando os búfalos se estingan; cando os cabalos perdan a súa liberdade; cando non quede ningún recuncho do bosque sen o cheiro do home e cando por riba das verdes colinas a nosa mirada atope por tódalas partes as teas das arañas de fíos de ferro que levan a vosa voz.¿ Dónde está o bosque espeso? Desapareceu. ¿Dónde está a águia? Desapareceu. ¡Así remata a vida e empezamos a sobrevivir!