lunes, 2 de agosto de 2010

ME FUI, PERO YA VOLVI

PARA LEER INFORMACIONES SOBRE LAS VISTAS QUE AQUI SE VEN,
IR AL INFERIOR DE LA PÁGINA
























Me fui a dar una vuelta,

una vuelta visual

del monte subí la cuesta,

“Mountain View” tan especial:

Al fondo mi Finisterre

a donde el Camino va,

a donde va a terminar

y donde vuelve a empezar.


Es la playa de Carnota

una playa sin igual.

Al Oeste ancha es la mar,

es la mar que llaman “charco”,

es el Oceano Atlántico

que el abuelo pasó en barco.


Olimpo Celta es el Monte

que aquí se llama do Pindo

Subino hai tres anos onte,

teño que voltar subi-lo


Al volver miréi A Lagoa

que está ao pé de Montelouro

de Muros “xoia da coroa”.

Mirad qué dice su escudo


Cheguéi “curado” á casiña

enfrente da Creba, a illa

donde se agocharon vikingos

para saquea-la ría


Me fui a dar una vuelta,

me fui, pero regresé,

porque siempre lo que cuenta

es contar lo que gocé.

CABO FISTERRA

Sin duda el más emblemático de los cabos del litoral gallego. Constituido por una península que se adentra en el mar 3 Km. La torre, hecha de cantería, es de base octogonal, y acaba en una cornisa sobre la que se apoya la balconada. Encima está la bóveda, con una linterna poligonal. El hecho de que esta punta fuera el "Finis Terrae" para los antiguos hizo que nacieran entorno a ella una serie de leyendas. Hay autores que identifican el cabo Fisterra con el antiguo Promontorio Nerio de los geógrafos romanos, otros sitúan en este lugar al Ara Solís, en la que se practicaba culto celta al Sol. Hay cerca del lugar una serie de piedras vinculadas a leyendas religiosas: las piedras santas, las piedras manchadas de vino, a cadeira de pedra, la tumba de Orcabella, etc.

PLAYA DE CARNOTA

El crecimiento de una extensa flecha arenosa en la desembocadura del río Valdebois ha creado uno de los espacios naturales de mayor interés ecológico y paisajístico de Galicia, la Playa de Carnota y las Marismas de Caldebarcos. Este espacio presenta un excelente estado de conservación, para proteger su importante riqueza biológica y paisajística se ha creado el LIC Carnota- Montes do Pindo, declarado Zona de Especial Protección para las Aves. La fuerte dinámica del frente dunar lo mantiene en un frágil equilibrio, por lo que debe ser protegido.

MONTE DE O PINDO

O Pindo es un particular Olimpo Celta, igual que los griegos clásicos consagraban su Pindhos a las musas y a la poesía. El lugar propicia leyendas y mitos propios. De todos los montes que se arriman al mar, éste cambiará nuestra impresión sobre los demás.


LAGOA DE LOURO

Un espacio privilexiado dende o punto de vista paisaxístico é o conformado polo Monte Louro e a Lagoa de Xalfas, que se localiza na parte exterior da vertente norte da ría e que está declarado espacio de interese natural. Ó pé deste monte granítico de orixinal silueta e de 241 m. de altura, sitúanse por un lado o mar en toda a súa inmensidade, e por o outro a antedita lagoa de Xalfas, de gran riqueza biolóxica, que conforma un espacio de uns 200 m. de diámetro cerrado por unha barreira areosa sobre a que se formaron co paso dos anos acumulacións dunares que cortan o paso do río Longarela e separan a lagoa do mar. As diferentes especies de flora e fauna que aquí atopan un hábitat ideal para desenvolverse aumentan o atractivo que xa de por sí ten esta formación, e provocaron que a zona fora declarada Refuxio de Caza.

ILLA DA CREBA

Outro lugar capaz de provocar a admiración do viaxeiro é o que está conformado pola illa da Creba en Esteiro. En fronte ó cabo Uhía sitúase esta fermosa illa que comparte espacio con outra próxima, coa illa Vella. Esta é unha formación de singular atractivo na que se desenvolve un frondoso bosque de pinos e na que parece ser que antigamente estivo emprazada unha pequena ermida que foi levantada para homenaxear á Virxe, a onde acudían en romaría multitude de persoas.

As lendas sobre mouros e princesas enfeitizadas tiveron durante moito tempo o seu escenario nesta illa, e nelas asegurábase que coa construcción da ermida quedou definitivamente cristianizado este lugar que foi centro dos embruxos destes personaxes, e que en última instancia provocaron que este anaco de terra se separara do continente.

5 comentarios:

  1. En una casa a los pies de monte louro estuve yo en una boda hace unos tres años... Bonita puesta de sol...

    ResponderEliminar
  2. Que razón tienes lo bonito de hacer cosas es contarlo.
    Fisterra me llama, de todas formas, vives en un entorno privilegiado y muy muy bonito...
    Saludos

    ResponderEliminar
  3. Ya sé, MARIETA, que no estás muy lejos de aquí, cuando vuelvas por la ría, una cervecita esteirana podremos tomar tal vez, con ANTONIO, al que conoces, en O FREIXO nos veremos.

    FLORES, haya llamadas que es mejor atenderlas o nos darán la tabarra: No dejes para mañana lo que puedes hacer al año que viene (por aquello de las obras santiaguesas). Por aquí te espero.

    ResponderEliminar
  4. Hacia allá que me dirigiré el lunes sin falta. Iba a salir mañana sábado pero los imponderables lo han impedido.
    Salu2

    ResponderEliminar
  5. JC, si es una broma, te mato. Si no lo es, tiene gracia la ocurrencia, pero llevo todo el día esperando más datos y ya no sé qué pensar. Me voy á PEDRA DO CADRO

    ResponderEliminar